Het meidenvoetbal bij VV Maarssen is de afgelopen jaren enorm gegroeid. Een van de mensen die hier een belangrijke rol in speelt, is Jurrie. Hij begon ooit als ouder die zijn dochter wilde helpen aan een plek op het voetbalveld, maar groeide al snel uit tot trainer, teammanager en coördinator van de meidenafdeling. We spraken hem over zijn reis, hoogtepunten en dromen voor de toekomst.

Hoe ben je in aanraking gekomen met VV Maarssen?
“Dat begon in 2017. Mijn dochter zat op hockey, maar wilde eigenlijk altijd al heel graag voetballen. In 2018/2019 zijn we eens gaan kijken bij VV Maarssen. Alleen was er toen nauwelijks meidenvoetbal, dus bleef ze nog even hockeyen.
Op een gegeven moment zat ons achterbuurmeisje toch in een meidenteam.. Mijn dochter wilde daar heel graag bij en stopte meteen met hockey. Ze kwam terecht in de MO13. Vanaf dat moment raakte ik er zelf ook steeds meer bij betrokken: als ouder, trainer en teammanager.”

Hoe ben je die grotere rol binnen de club ingerold?
“Dat ging eigenlijk vanzelf. Ik ben iemand die graag dingen regelt en overzicht houdt. Toen er een teammanager nodig was, heb ik dat opgepakt. Tegelijkertijd ben ik gaan trainen, samen met andere ouders. We verdeelden de taken, zodat niemand er alleen voor stond.
Wat me opviel toen mijn dochter net op voetbal zat, was dat het voor ouders vaak niet duidelijk was: is er plek voor mijn dochter of niet en in welk team zit zij? Dat miste ik in de communicatie en het contact met de club. Daarom ben ik al snel actiever geworden om meer duidelijkheid te geven en om meiden makkelijker kennis te laten maken met voetbal.”

Hoe heb je dat aangepakt?
“Ik ben bij het schoolvoetbal rond gaan lopen om ouders aan te spreken. Als hun dochters wilden voetballen, konden ze me dat laten weten. Dan organiseerden we gewoon een kennismakingstraining. In het begin kwamen daar een stuk of vijf meiden op af, daarna steeds meer. Uiteindelijk hadden we gewoon een heel team bij elkaar voor de zomer.
Dat initiatief heb ik meerdere keren herhaald. Zonder verplichting, gewoon laagdrempelig. Meiden mochten proberen of voetbal iets voor hen was. Dat werkte goed en zo is het meidenvoetbal bij VV Maarssen echt gaan groeien.”

Wat was je sportieve hoogtepunt in die drie jaar?
“Sportief gezien hebben we het niet altijd makkelijk gehad. De teams zijn vaak een mix van verschillende leeftijden, talenten en motivaties. Toch was het prachtig toen we na een zwaar seizoen tijdens een toernooi kampioen werden. De meiden mochten een beker omhooghouden – dat gaf echt glans.
Een ander mooi moment was een toernooi in Loosdrecht. We werden daar tweede, maar de organisatie was zó feestelijk met confetti, muziek en gezelligheid dat het voelde alsof we eerste waren. Dat soort dagen blijven je bij.”

En als coördinator, wat geeft jou het meeste voldoening?
“Dan denk ik aan de groei van de meidenafdeling. Vroeger zag je nauwelijks meiden voetballen op het complex. Nu loop je rond en zie je overal meiden op het veld: op wedstrijddagen én tijdens de trainingen.
Het is ook mooi dat meiden tegenwoordig achter elkaar en op hetzelfde veld trainen. Zo zien de meiden de andere meidenteams trainen. Ze zien dat er een hele groep voor hen zit, maar ook een groep na hen komt. Dat geeft continuïteit en trots.”

Hoe houd je de motivatie erin bij trainingen?
“Dat zit voor mij in twee dingen. Aan de ene kant probeer ik trainingen afwisselend en leuk te maken. Meiden hebben vaak de behoefte om te praten en te vragen ‘waarom doen we dit?’ Dus ik besteed meer tijd aan uitleg en gesprekken. Daarna gaan we aan de slag.
Aan de andere kant motiveert het mij dat ik na afloop rode koppies zie en meiden die lol hebben gehad. Ook het samenwerken met de andere trainers helpt: even overleggen, relativeren en elkaar scherp houden. Uiteindelijk doe ik het omdat ik hoop dat deze meiden later terugkijken en zeggen: ‘Ik heb in mijn jeugd heerlijk gevoetbald bij VV Maarssen.’”

Zijn er tradities ontstaan met je team?
“Misschien nog iets te weinig, eerlijk gezegd. Na wedstrijden gaan veel meiden en ouders meteen naar huis, terwijl ik het vroeger zelf juist gezellig vond om samen nog wat te drinken.
Wat we wél hebben, is de jaarlijkse barbecue aan het eind van het seizoen. Dat is altijd erg gezellig. Je spreekt dan ook de ouders, die je normaal niet zoveel spreekt. Dat geeft een extra band.”

Weet je al welk team je komend seizoen gaat trainen?
“Nog niet precies. Het mooie van meidenvoetbal is dat het vaak een beetje doorschuift. Soms spelen dochters van trainers samen, dan bundel je de krachten.
Ik vind het leuk om te doen, maar ik hoef niet per se trainer te zijn. Als niemand het doet, pak ik het zeker op, want ik vind het belangrijk. Maar als een ander het wil overnemen, is dat ook prima. Het gaat uiteindelijk om de meiden.”

Heb je nog dromen of wensen voor het meidenvoetbal bij VV Maarssen?
“Mijn droom is eigenlijk heel simpel: dat we aan het eind van elk seizoen kunnen zeggen dat er een gezellig en hecht team staat. Natuurlijk heb je altijd vriendinnengroepjes, maar ik hoop dat meiden elkaar beter leren kennen en er geen verdeeldheid is.
Op korte termijn zou ik het mooi vinden als we nog meer teams hebben en dat meiden voetbal echt als vanzelfsprekend zien bij VV Maarssen.”

Tot slot: heb jij eigenlijk een VV Maarssen-trainersjas?
“Eigenlijk niet! Al die jaren heb ik gewoon met mijn eigen jas in de kou en regen gestaan. Goed nieuws: dit jaar krijgen alle trainers van de meidenafdeling een jas. Daar ben ik heel blij mee. Zo stralen we echt uit dat we trainers van vv Maarssen zijn en daarnaast stinkt mijn huidige winterjas inmiddels behoorlijk van de trainingen, haha!”

Slotwoord
Wat begon met één meisje dat wilde voetballen, groeide uit tot een bloeiende meidenafdeling. Dankzij het enthousiasme en de inzet van vrijwilligers zoals Jurrie is meidenvoetbal bij VV Maarssen niet meer weg te denken. Zijn verhaal laat zien dat het soms met één klein initiatief kan beginnen – en uitgroeit tot iets waar een hele club trots op kan zijn.